ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΒΕΝΤΕΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ

Η μονογραφία πραγματεύεται το ζήτημα του φαινομένου του γυναικείου βεντετισμού όπως πρωτοεμφανίστηκε στο ελληνικό θέατρο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Παρακολουθεί τους τρόπους εκδήλωσης του φαινομένου, τον τρόπο εισαγωγής του στην εγχώρια θεατρική πρακτική και τα στοιχεία ανάπτυξής του. Η έρευνα εστιάζει στις βιογραφίες των τριών κυριότερων εκπροσώπων της περιόδου: της Πιπίνας Βονασέρα, της Αικατερίνης Βερώνη και της Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στα στοιχεία που έχουν να κάνουν με τη σκηνική δράση των πρωταγωνιστριών, τη συνολική τους πορεία στο ελληνικό θέατρο, τη θιασαρχική τους δράση, το ρεπερτόριο και γενικότερα το φάσμα επιρροής που άσκησαν στον επαγγελματικό τους χώρο αρχικά, και ευρύτερα στο κοινωνικό σύνολο, σε ανθρώπους της γενιάς τους, αλλά και σε επόμενες γενιές. Επιπλέον αναλύονται οι επιρροές που δέχθηκαν οι Ίδιες από τις μεγάλες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου θεάτρου της εποχής τους (Sarah Bernhardt, Adelaide Ristori, Eleonora Duse, Giacinta Pezzana), ως προς την υποκριτική τους τέχνη, τη διαμόρφωση του ρεπερτορίου τους, την επικοινωνία με το κοινό και τελικά την εισαγωγή όλων των στοιχείων που συνέθεσαν τα χαρακτηριστικά του φαινομένου στον ελληνικό θεατρικό χώρο.