ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΗΣ Ε.Ε

Το στοιχείο της αναγνώρισης της Ε.Ε. λόγω του ρόλου που της προσδίδει ο πόλος των «εξωτερικών σχέσεων» (εφαρμόζοντας την πολιτική η σημαία ακολουθεί το εμπόριο) μετατρέπεται αντιστρόφως ανάλογα σε αναζητούμενο διεθνή πολιτικό ρόλο από τις εξελίξεις στον πόλο της «εξωτερικής πολιτικής» (ΕΠΣ - ΚΕΠΠΑ - ΕΠΑΑ). Η σμίκρυνση του χάσματος ανάμεσα στους δύο πόλους με την αύξηση της αλληλεξάρτησης των εμπλεκόμενων δρώντων και στόχων θα μεγιστοποιήσει την πιθανότητα της finalite για την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε., δηλαδή στο να καταλήξουμε από την κοινοτική εξωτερική πολιτική της αφετηρίας μέσω της ενωσικής κοινής εξωτερικής πολιτικής της δεκαετίας του '90 στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της ενιαίας εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. Ο πρωτόγονος διακυβερνητισμός συνεχίζει να παρατείνει τα όποια εθνικά ή αυτοκρατορικά όνειρα των Μεγάλων Δυνάμεων της Ε.Ε., αφού τους είναι δύσκολο να παραδώσουν την κυριαρχία τους σε μια μεθυπερδομή μιας Ευρωπαϊκής Πολιτείας. Συνάμα δεν μπορούν να πείθουν εσαεί και τους υπόλοιπους να συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό πείραμα, χωρίς υπερεθνικά αποτελέσματα στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας. Η Ε.Ε. διανύει ακόμα τη φάση του "μαρτυρίου της σταγόνας". Η βρύση στάζει υπερεθνικές πολιτικές, αλλά το μόνο που αλλάζει ακόμα κατά καιρούς είναι ο ρυθμός, η ένταση και το μέγεθος των σταγόνων.