ΘΑ ΦΑΜΕ ΤΑ ΜΟΥΣΤΑΚΙΑ ΜΑΣ

Όταν άρχισα να γράφω ένα αντιπολεμικό έργο για παιδιά, κατάλαβα εξαρχής τη δυσκολία του. Πώς να μιλήσεις στα παιδιά για συγκρούσεις, όπλα και καταστροφές; Το να σιωπήσεις είναι μια λύση. Αλλά όταν ο πόλεμος (ρεαλιστικός και ψυχολογικός) είναι το μέσο που χρησιμοποιούν οι δυνατοί για να επιβληθούν στους αδυνάτους, όταν ο ρατσισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελούν μάστιγα, δεν μπορείς να μη μιλήσεις. Πόσο μάλλον, όταν όλα τα παραπάνω αντανακλώνται και σε μια μικρότερη κοινωνία όπως είναι ο χώρος του σχολείου. Για να μπορέσω να ασχοληθώ με τα παραπάνω ζητήματα, θέλησα να τα «απαλύνω» χωρίς όμως να υποτιμώ τη σημασία τους. Κινήθηκα στη σφαίρα της φαντασίας και δημιούργησα μια διασκεδαστική ιστορία με αρκετές δόσεις χιούμορ. Έβαλα να αναμετρηθούν, οι δύο πιο γνωστοί εχθροί των παιδιών, οι γάτες και τα ποντίκια. Στο έργο αυτό, σε αντίθεση με την πραγματικότητα, δεν ξεκινούν τον πόλεμο οι αρχηγοί αλλά οι λαοί, που θέλουν να δώσουν ένα τέλος σε αυτή την αιώνια διαμάχη. Εφοδιάζονται με όπλα, που μπορεί να μην μοιάζουν επικίνδυνα αλλά είναι. Κονσέρβες ψαριού και τυριά διαφόρων γεύσεων, βουτηγμένα στις μπογιές για να μην μπορούν να φαγωθούν, γίνονται τα πολεμοφόδια, που όταν όμως αρχίζουν να εξαντλούνται, έρχεται η πείνα και ο μαρασμός. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν οι ήρωές μας συνειδητοποιήσουν ότι από έναν πόλεμο δεν βγαίνει ποτέ κανένας κερδισμένος. Και τότε επιτέλους θα συμφιλιωθούν και θα καταλάβουν ότι «όσο διαφορετικοί και αν σου φαίνονται οι άλλοι, κάποιες φορές είναι ακριβώς ίδιοι με σένα».