ΤΕΧΝΗ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Το πραγματικό αντικείμενο μετατόπισε τα όρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας πέρα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική και εγκαταστάθηκε σε μια ασαφή, απροσδιόριστη σήμερα περιοχή του πολιτισμικού φαινομένου. Διέγραψε μια πορεία από τους πειραματισμούς των κυβιστών ως την «αναισθησία» των readymades, από τους παράδοξους συνειρμούς των σουρεαλιστών και την εξιδανίκευση του απορρίμματος στο πλαίσιο της Junk Art, του Nouveau Realisme και της Arte Povera ως την «ειδωλολατρία» της Pop Art, από τη δυστοπική εκδοχή του στα Environments και τις αρχέγονες εκφάνσεις του στη Zero ως την πρωτεϊκή του διάσταση στην Informel και από το μυστήριο της απόκρυψής του ως την ολοκληρωτική απόσβεση κάθε υλικού του ίχνους στην Conceptual Art. Ενταγμένο μέσα στον ευρύτερο περιβαλλοντικό προβληματισμό, και ενώ η διαλεκτική σχέση υλικού και άυλου, αναλογικού και ψηφιακού, φυσικού και τεχνητού βρίσκεται υπό διαρκή μετασχηματισμό, το αντικείμενο εξακολουθεί να κατέχει κεντρική θέση στις περισσότερες τάσεις της τέχνης και του 21ου αιώνα.