ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΟΝΕΤΑ

Τὸ πολὺ νέο στὴν ποίηση τῆς ὡραίας κόρης τῆς Λυὼν βρίσκεται στὴν ἀπόλυτη εἰλικρίνεια μιᾶς καρδιᾶς ποὺ δὲν ἀρνεῖται –ἀντίθετα μάλιστα τὸ φωνάζει δυνατά– ὅτι εἶναι ἀχώριστα ἑνωμένη μὲ τὸ κορμί, μὲ τοὺς πόθους τοῦ κορμιοῦ. Καὶ τὸ μεγαλύτερο κατόρθωμα εἶναι ὅτι ἡ μεγάλη εἰλικρίνεια τῆς Λουίζας δὲν ἔχει οὔτε ἴχνος ἀδιαντροπιᾶς. Ὁ τόνος της εἶναι ὑψηλός . Ἡ ἐπιλογὴ τῶν λέξεων καὶ στροφῶν λόγου –σὲ μιὰ ὥρα ποὺ ἡ γαλλικὴ γλῶσσα περνοῦσε ἀκόμα ἀπὸ μεγάλη κρίση ἀναρχίας– εἶναι αὐστηρὴ καὶ σοφή, καὶ τὸ κάθε σονέτο, παρμένο ὡς σύνολο καὶ χωρὶς ν’ ἀπομονωθοῦν ὁρισμένες λέξεις ἢ ὁρισμένοι στίχοι, γεννάει τὴν ἐντύπωση ἑνὸς σεμνοῦ ἀνάγλυφου