ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΥΚΛΑΜΙΝΑ

«...ξερίζωσα μια πέτρα απ' τη γηΠήρα χαλκό από βαθιά και χάραξα την οφειλή...ν' αγγίξει η μπάλατα παιδιά να διακρίνουν το χρεόγραφο».Στίχοι του Κύπριου ποιητή Σωτ. Π. Βαρνάβα Οφειλή προς τη νέα γενιά, που ακούει τα γεγονότα τα ιστορικά τούτου του τόπου και νομίζει πως είναι παραμύθι. Μ' αυτά τα αισθήματα και με το κελάρυσμα του νερού απ’ το κεφαλόβρυσο του Καραβά και με το φλοίσβο της θάλασσας της Αμμοχώστου και της Αχεροποιήτου στ' αυτιά και στην καρδιά της μεγάλωσε η Ελένη, αγναντεύοντας τον Πενταδάκτυλο, κι η φίλη της Ιφιγένεια στο κλειστό απ' τα βουνά του Τροόδους χωριό της. Η φιλία θα τις ενώσει κι οι μοίρες απ' τον Πενταδάκτυλο θα τις παρακολουθούν... Όπως κι η λεπτή μυρωδιά των κυκλάμινων στον αγέρα θα τους φέρνει μια μικρή ανάσα...