ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ

Η ΚΡΙΣΗ ΑΘΗΝΑΣ-ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΥ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1960 Η εξάλειψη της σοβιετικής απειλής εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και η σταδιακή επαναπροσέγγιση Μόσχας-Βελιγραδίου (1961/62) καθιστούσαν τη στρατιωτική συνεργασία του Bελιγραδίου με την Αθήνα και την ’γκυρα ζήτημα ήσσονος σημασίας, πράγμα που σήμαινε την απονέκρωση του Βαλκανικού Συμφώνου του 1953. Έτσι, η εξέλιξη των σοβιετο-γιουγκοσλαβικών σχέσεων είχε μεγάλη επίδραση στη διαμόρφωση της βαλκανικής πολιτικής της Γιουγκοσλαβίας. Την πρωτοβουλία για την ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων είχαν βέβαια τα Σκόπια, αλλά όταν οι διεθνείς συγκυρίες ήταν ευνοϊκές για τη Γιουγκοσλαβία και υπήρχαν συγκεκριμένοι στόχοι της γιουγκοσλαβικής εξωτερικής πολιτικής σε ευρύτερο διαβαλκανικό πλαίσιο, τότε και το Βελιγράδι λειτουργούσε ως οπισθοφυλακή των Σκοπίων, ώστε το ζήτημα να τίθεται και σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας Ελλάδας-Γιουγκοσλαβίας. Το Βελιγράδι για λόγους ευρύτερης ενδογιουγκοσλαβικής ισορροπίας έπρεπε να αποστέλλει ένα μήνυμα στην Αθήνα και τη Σόφια ότι Μακεδονικό Ζήτημα υφίστατο, άσχετα αν σε πρακτικό επίπεδο η πολιτική του παρέμενε ατελέσφορη.