ΟΡΕΣΤΗΣ

Ανέτοιμος, ναι˙ – δεν το μπορώ˙ μου λείπει η αναλογίαεκείνη η απαραίτητη με το τοπίο, την ώρα, με τα πράγματακαι με τα γεγονότα˙ – όχι λιγοψυχία, – ανέτοιμοςμπροστά στο κατώφλι της πράξης, ολότελα ξένοςμπροστά στον προορισμό που οι άλλοι μού έταξαν. Πώς γίνεταιοι άλλοι να ορίζουν λίγο λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουνκι εμείς να το δεχόμαστε; Πώς γίνεται μ’ ελάχιστα νήματακάποιων δικών μας στιγμών να μας υφαίνουνολόκληρο το χρόνο μας, τραχύ και σκοτεινόν, ριγμένονσαν καλύπτρα απ’ το κεφάλι ως τα πόδια μας, σκεπάζονταςολόκληρο το πρόσωπό μας και τα χέρια μας, όπου αποθέσανεένα άγνωστο μαχαίρι – ολότελα άγνωστο – και να φωτίζειμε τη σκληρή του λάμψη ένα τοπίο, όχι δικό μας, –αυτό το γνωρίζω: όχι δικό μας. Και πώς γίνεταινα το αποδέχεται η δική μας μοίρα, ν' αποσύρεταικαι να κοιτάει σαν ξένη εμάς τους ίδιους και την ξένη μοίρα μας,μουγκή, αυστηρή, παραιτημένη, αμέτοχη,ούτε με το ύφος καν μιας μεγαλοψυχίας ή στωικότητας,χωρίς τουλάχιστο να εξαφανίζεται, χωρίς να πεθαίνει,να μείνουμε έρμαιο έστω μιας αλλότριας μοίρας,αλλά μιας μόνον – όχι δίβουλοι και μοιρασμένοι. Να την, που μένειεκεί, σαν νυσταγμένη˙ – το ‘να της μάτι κλειστό και τ' άλλο διεσταλμένο,αφήνοντάς μας να τη βλέπουμε που μας παρατηρεί και διακρίνειτο αιώνιο μας ταλάντευμα, χωρίς επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία.Βουκουρέστι, Αθήνα, Σάμος, Μυκήνες, Ιούνιος 1962-Ιούλιος 1966Απόσπασμα από το ποίημα «Ορέστης», Κέδρος, 1981