Μια φορά και ένα καιρό, κάθε ήσυχο και γαλήνιο βράδυ, όταν τα σύννεφα έμεναν ακίνητα σαν μπαμπάκι στον ουρανό και τα φύλλα σαν υπνωτισμένα έπαυαν να θροΐζουν, μια περίεργη βοή, κάτι σαν σαματάς, ερχόταν απ' τα αστέρια. Ένας σαματάς που μαρτυρούσε, πως κάποιος πλανήτης βρισκόταν κρυμμένος ανάμεσα στα χιλιάδες ντροπαλά αστεράκια που κρεμιόνταν στον ουρανό. Ένας σαματάς άλλοτε υπόκοφως και σκοτεινός και άλλοτε και άλλοτε διαπεραστικός και λαμπερός, που άλλαζε κάθε τόσο χρώματα και σχήματα, έκανε το κομματάκι του σύμπαντος που τον έκρυβε, ακόμα πιο μεγαλειώδες, ακόμα πιο όμορφο.