ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΛΗΘΗΣ

Πόσο οξύμωρο μοιάζει να αναζητάς Μονοπάτια Λήθης στην ποίηση χαράζοντας ανεξίτηλα με τις λέξεις τις στιγμές που θα ήθελες να ξεχάσεις για να μην χαθούν στο πέρασμα του χρόνου;Σχεδόν με παράνοια μοιάζει… Αυτή είναι όμως η μαγεία της ποίησης… να βρίσκει το δρόμο, να χαράζει το μονοπάτι και να απαλύνει τον πόνο.Στις μετρημένες τις βρεφικές ώρες της νύχταςΑνάμεσα σε αιώνια λεπτά απόλυτης ανυπαρξίαςΗ μόνη ύπαρξη αισθητή και οδυνηρή είσαι Εσύ…Μετρώ τις στιγμές μα μου μοιάζουνε πελαγωμένεςΣυλλέγω αντικείμενα άψυχα, αναμνήσεις ραγισμένεςΚουβάρι τις κάνω τις παίρνω στα χέρια μουΜε σωθικά σκισμένα πόδια που μοιάζουν με κλωνάρια λυγισμέναΤρέχω μέσα στην θολωμένη μου άβυσσό…Τις στιγμές που οχύρωσαν το παρελθόν επιζητώ να τις ξορκίσωΕκείνες τις μικρές μα τόσο εκστατικές ώρες τις νύχτας…Κανείς δεν ακούει το σπαραγμό ενός πληγωμένου αρπακτικούΤον αλαλαγμό ενός θρήνου σιωπηλούΑνοίγω τα χέρια κι αφήνω στο ξέφωτο ενός ψεύτικου γκρεμούΤο κουβάρι!Κανείς δεν ακούει, κανείς δεν το βλέπει!«Η Βάλια τολμά με την ποίηση της, να μιλήσει για όλα εκείνα που μας βασανίζουν, γράφοντας στίχους “για εμάς” μέσα από “εμάς”. Το πληθωρικό σε συναίσθημα, τρυφερότητα και ευαισθησία «Εγώ» της, γίνεται και δικό μας… και σαν ένα δαυλί, μεταλαμπαδεύει το πάθος της σε αυτούς που ταξιδεύουν μαζί της, διαβάζοντας τα ποιήματα της».