ΜΕ ΦΩΣ ΑΔΟΚΙΜΟΝα βλέπεις πέρα απ' τη φωνή είναι Σιωπήτότε που αγλαΐζει η μέρα με φως αδόκιμοπίσω από κόρφο του βουνού και χαρακιά της θάλασσας.Που οι τέλειες πανοπλίες διαθλώνται κι εν τέλει χάνονται.Μα θέλει μήνες και χρόνους το χαλί κόκκινο να τοστρώνειςκαι τους νεκρούς να κάνεις να μιλήσουν.Τότε, πολύ μετά, κι αίφνης σανστο φως σπαρταρούν τα πράγματακι εσύ, εντός του.Πολύ μετά, Σιωπή.