ΜΕΡΟΣ Β

Από την έκτασή μου παραχωρώ τη σκέπηγια τη χαμένη συνέχεια.Μεταξύ μας θα έρπει το φως της σελήνηςκαι θα λάμπει ως έχει, χωρίς μάσκες και φωταψίες.Γιατί τι να προσφέρουν οι τελετές αν μέσα μας έχουν όλα συμβεί,να μελώσουμε λόγια μήπως αλλάξει η φωνήν' ακουμπήσει εκεί που δε θα 'φτανεή να τα δεχτούμε γυμνά όταν μας προσπερνούν σαν αγώνεςθανατηφόρων οχημάτων.Με μια πνοή απεγνωσμένη των ματιών που ιριδίζουν κρυφάστη θέση την κατάλληλη που κρατά ολόκληρο το οικοδόμημα.Κι από μέσα αστράφτει η λάμψη εκείνηπου δεν υπάρχει άλλος τρόπος να παραστήσειςπαρά μόνο με μάτια κεριά και ψυχές αδάμαστες και ακανόνιστες.Μη με διορθώνετε, το πού πατάω και πού βρίσκομαιείναι βουλή άγνωστη που βάλθηκα να καταλάβω.Μη μ' ενοχλείτε μ' ιδέες αδιανόητες σαν σκάλα ελικοειδήπου κυνηγά στον ύπνο να σταματήσει τις ώρες άβολεςκαι τις μέρες αμετάκλητες.Όταν ομιλώ από μέσα συγκρατούνται οι κρατήρες άρρηκτασε ελαιώνες και καλαμιές.Εποχές η μία μετά την άλλη στερεώνουν την όψη του κόσμουγια μας που περνούμε από μέσα αδιαφανώςνα βρίσκουμε το δρόμο μας.