ΚΕΚΑΡΜΕΝΟΙ

"Τα πυρομαχικά είν' όξω από το στρατόπεδο, για καλό και για κακό. Έχεις να περάσεις διακόσια μέτρα κάμπο στα σκοτεινά, γιομάτον νερόλακκους κι αυλάκια. Η λάσπη φτάνει στο γόνα, και το κρύο περουνιάζει, μόλις αναμερίσουν τα νέφαλα. Βλαστημάς στο δρόμο κάθε που γλιστράς να πέσεις, και σε παίρνει χαμπάρι ο άλλος, ξαλαφρώνει. Περάσαν οι δικές του δύο ώρες, οι ατέλειωτες. Αναγνώριση δε γίνεται, μήτε γι' αστείο. Ο καθένας λαχταράει το στρώμα του, στο ζεστόν από τα χνώτα θάλαμο. Βοηθάει τον καινούριο να ζαλωθεί τη βαριά κάπα από γιδότριχα, του πασέρνει το χαρτάκι με το παρασύνθημα, μα δε φωτάει να το διαβάσει, και του το λέει μια δυο φορές χαμηλόφωνα: -Μανιάκι
• θυμάσαι; Μανιάκι.-Μανιάκι
• εν τάξει, φύγε.Μια καληνύχτα και φεύγει βιαστικός, πετά. Τώρα, οι δικές σου οι ώρες. Στην αρχή είσαι ζεστός, απ' το κρεβάτι σου και τον ποδαρόδρομο, ακουμπάς στη σκοπιά και καρτεράς. Μα γρήγορα το κρύο περνάει τα μουσκεμένα άρβυλα. Βροντάς τα ποδάρια, τίποτα
• τα δάχτυλα παγώνουνε μέσα στις βρεμένες κάλτσες, πονούν. Παίρνεις τότε να σουλατσάρεις πάνω κάτω, να μην ξυλιάσεις. -Έχεις φωτιά;Ο Βουρλής τινάζεται ξαφνιασμένος, αγριεύει η φωνή του: -Αλτ! τις ει;"