ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΣΤΑΘΜΙΣΗ ΕΝΝΟΜΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ Η αρχή της «βιωσίμου αναπτύξεως» ή της «αειφορίας» διατυπώθηκε σε διεθνή κείμενα (πολλά από τα οποία έχουν κυρωθεί από την Ελλάδα με νόμους και έχουν αποκτήσει υπερνομοθετική ισχύ), καθώς και στο πρωτογενές Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Σε συμμόρφωση προς την αρχή αυτή, το παράγωγο Ευρωπαϊκό Δίκαιο υποχρεώνει τα κράτη-μέλη στην λήψη των αναγκαίων μέτρων για την διασφάλισή της. Οι βασικές μεταβολές που έχουν επέλθει με την επικράτηση της αρχής αυτής στην ελληνική έννομη τάξη είναι η υποχρέωση του Κράτους για τον ευρύτερο δυνατό και πλέον μακρόπνοο προγραμματισμό και χωροταξικό σχεδιασμό δραστηριοτήτων που έχουν επιπτώσεις στο περιβάλλον και η μεταβολή του παραδοσιακού ελέγχου της αιτιολογίας των διοικητικών πράξεων, με την εισαγωγή ενός νέου κριτηρίου για την πληρότητα της αιτιολογίας: την πληρότητα και την ευρύτητα του σχεδιασμού. Οι νομολογιακώς διαμορφωθέντες κανόνες αποτυπώθηκαν στο αναθεωρηθέν τον Απρίλιο του 2001 άρθρο 24 του Συντάγματος, που προβλέπει πλέον ότι, για τη διαφύλαξη του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, το Κράτος οφείλει να λαμβάνει ιδιαίτερα προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της «αρχής της αειφορίας». Με συναίσθηση ότι η ευρύτητα του θέματος και οι διαφορές στην δομή των εννόμων τάξεων που προσεγγίζονται αποτελούν παράγοντες δυσκολίας για την επίτευξη αρτιότητας της μελέτης και εξαντλήσεως όλων των προβληματισμών που ανακύπτουν, εκφράζεται η ελπίδα ότι τουλάχιστον οι προσεγγίσεις που επιχειρούνται θα φανούν χρήσιμες στους αναγνώστες, παρέχοντάς τους αφορμή για περαιτέρω έρευνα και διατύπωση σκέψεων και νομικών ισχυρισμών.