Η ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗΣ ΒΙΒΛΟΣ

Οι οικογενειακές εποποιίες, τα πολυσέλιδα μυθιστορήματα, με «τρεις γενιές γυναικών» (ή ακόμα χειρότερα με τρεις γυναίκες σε συχγρονία) δεν είναι το αγαπημένο μου είδος: μου φαίνεται υπερβολικά εύκολο να χτίσεις μια ιστορία μέσα από τρεις ή περισσότερους αφηγητές? επιπλέον, όλες αυτές οι ιστορίες μοιάζουν μεταξύ τους. Πατριαρχία/μητριαρχία, απελευθέρωση και επιπτώσεις αυτής. Η «δηλητηριώδης Βίβλος» της Barbara Kingsolver, που βρίσκεται αυτές τις μέρες δίπλα στο κρεβάτι μου, διαφέρει: Πρόκειται, πράγματι, για την ιστορία μιας οικογένειας και για τις «φωνές γυναικών» (πέντε) ? όμως, η Αμερικανίδα συγγραφέας δημιουργεί μια σύνθετη εσωτερική περιπέτεια και μια περιπέτεια γεωγραφική? αναφέρεται στην αποικιοκρατία και στον μετά - αποικιακό κόσμο, στο πως η ανθρώπινη τραγωδία επεκτάθηκε μαζί με την οικονομία. Στη «Δηλητηριώδη Βίβλο» - που αρχίζει από τον θρησκόληπτο αμερικανικό Νότο (την πολιτεία της Τζόρτζια το 1959) για να περιγράψει το ταραγμένο βελγικό Κονγκό - συσσωρεύονται οι συμφορές: μερικοί χαρακτήρες ωριμάζουν και άλλοι χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα? ο αυταρχικός πατέρας, ένας ευαγγελιστής Βαπτιστής που επιμένει να σώσει το Κονγκό μέσω του Ιησού, «τρελαίνεται» (σαν τον βασιλιά Ληρ, είναι εξαρχής «τρελός»)? η μικρότερη κόρη - η πιο συμπαθητική και περιπετειώδης ηρωίδα - πεθαίνει? η πολιτιστική αλαζονεία της Δύσης αποβαίνει καταστροφική. Ο Πατρίς Λουμούμπα δολοφονείται, ντροπή για όλη την ανθρωπότητα, ντροπή, ντροπή. Η θρησκεία - ο επιθετικός χριστιανισμός του Nathan, ο πανθεϊσμός του Fowles - αποτελεί τον πυρήνα της πλοκής: το οικογενειακό χρονικό ξετυλίγεται γύρω από την πολιτική της θρησκείας ή την θρησκευτική πολιτική. Και το κεντρικό ζήτημα είναι η επακόλουθη προσωπική και συλλογική ενοχή, το πως ο καθένας από μας διαχειρίζεται τις ευθύνες του απέναντι στις πράξεις του. Η Rachel αρνείται να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη, η Leah μεταφέρει στους ώμους της το βάρος όλου του κόσμου.