«Η μαμά μου έκλαιγε στην άκρη του κρεβατιού την ώρα που εγώ ικέτευα τον Μορφέα να με πάρει στην αγκαλιά του. Δεν γνώριζα, τότε, λόγια παρηγοριάς, κι εκείνη άφηνε τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό της και να της μουσκεύουν τα πόδια. Εκείνη παρέμενε μειλίχια μπροστά στην αγριότητα του θρήνου. Κι εγώ ταλαντευόμουν ανάμεσα στην αγρύπνια και στη θλίψη. Έτσι μεγαλώσαμε.» ΙΛΝΤΙΚΟ ΝΑΣΡ, «Ο θρήνος»