ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΞΑ

Κείμενα: Έφη Αβδελά, Ράνια Αστρινάκη, Ρίκη Βαν Μπουσχότεν, Πολυμέρης Βόγλης,Thomas W. Gallat, Γιάννης Γιαννιτσιώτης, Ελένη Γκαρά, Roger Just, Εύα Καλπουρτζή, Χρήστος Λυριντζής, Αλεξάνδρα Μπακαλάκη, Πηνελόπη Παπαηλία, Ευθύμιος Παπαταξιάρχης, Κατερίνα Ροζάκου, Δημήτριος Α. Σταματόπουλος, Δημήτρης Α. Σωτηρόπουλος, Άρης Τσαντηρόπουλος, Φωτεινή ΤσιμπιρίδουΗ περιγραφή της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους με όρους «ελλειμματικότητας» και «παθογένειας» αποτελεί πάγιο χαρακτηριστικό του κυρίαρχου δημόσιου λόγου για την Ελλάδα. Ο κοινός αυτός τόπος συγκροτείται γύρω από τη μονόπλευρη σημασιοδότηση ορισμένων κεντρικών εννοιών όπως η πατρωνία, η κοινωνία πολιτών και η βία. Η κοινωνία πολιτών έχει εξιδανικευθεί σε πρότυπο πολιτικής συμμετοχής και αντίδοτο στην πελατειακή συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Η βία έχει εξίσου μονοσήμαντα δαιμονοποιηθεί ως αταβιστική, προπολιτική και ένδειξη καθυστέρησης. Ως μετωνυμίες του καλού και του κακού, κοινωνία πολιτών και βία έχουν πλήρως διαχωριστεί και αντιμετωπίζονται ως ασύμβατες. Παράλληλα, η πατρωνία γίνεται αντιληπτή ως σταθερά του πολιτικού συστήματος και κεντρικό αίτιο των ελληνικών δεινών.Ο παρών συλλογικός τόμος, πρώτος στη σειρά «Αναθεωρήσεις του πολιτικού» των εκδόσεων Αλεξάνδρεια κινείται ενάντια στο ρεύμα και προσεγγίζει αυτά τα φαινόμενα ως αντικείμενα ανάλυσης και όχι ως αξιακά ζητούμενα. Μέσα από κριτικές επισκοπήσεις του επιστημονικού διαλόγου και της έρευνας, καθώς και μελέτες περιπτώσεων, οι συγγραφείς (κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, ιστορικοί και πολιτικοί επιστήμονες) αναδεικνύουν τόσο τις σύνθετες –και συχνά αθέατες– διαστάσεις της σχέσης πολίτη και κράτους όσο και τις πολιτισμικές, κοινωνικές και πολιτικές όψεις της βίας.(...)