ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

ΞεχασιάρηδεςΣου άρεσαν οι ξεχασιάρηδες ποιητές.Που άφηναν το τσιγάρο τους στο στόμα του λύκου,το βλέμμα στο φεγγάρι, το σώμα τους στον σταυρό.Σαν αλαφροΐσκιωτο ποιητή φανταζόσουν τον Θεό,που δεν θυμόταν γιατί έπλασε τη σελήνη,πώς επέτρεψε στον θάνατο να γεννηθεί από το τίποτα,και από πού κι ως πού άφησε την αγάπηνα κακοφορμίσει σε έρωτα.Πάνε αιώνες που ο Θεός σταμάτησε να μας μιλάκαι ό,τι έχει να πει το γράφει σε βιβλίαεσόδων και εξόδων, είδωλα το ένα του άλλου.Μπλεγμένος σε ατέλειωτους ισολογισμούς,παλεύοντας αιώνια με το μηδέν, ο Θεόςδεν είναι διαθέσιμος. Όμως ο εκάστοτε μεσσίας τουείναι κάποιος που επιτρέπεται να ερωτευτείς.Ζωντανό παράδειγμα ο Μινώταυρος,καρπός ερωτικού παιχνιδιού που στράβωσε.Μαγεία που χάλασε στη μέση.Πρώτα του χάρισες το μισό σου κορμί,όταν σε είδε στις μύτες των ποδιώννα υψώνεσαι πάνω από τις δαιδαλώδεις απαιτήσειςτης φαντασίας του. Απεσταλμένη του Θεού,η μόνη ικανή να του λύσει τα μάγια, και το ένιωσε.Για ευκολία, του είπες πως σε λένε Ελπίδα,που δεν ήταν το πραγματικό σου όνομα.Ήθελες, βλέπεις, να τον αγαπήσεις χωρίς ίχνη,το τέλειο έγκλημα.|Όμως βρήκες τον πόνο του αφόρητο.Γιατί τα ποιήματά του δεν ήταν ψέματα,απλώς αλήθειες στα τελευταία τους.Μα δεν τον κάκιζες, γιατί ήξερεςότι οι αλήθειες δεν είναι αθάνατες,πεθαίνουν από αγάπη.Όταν το αίμα στους στίχους του έγινε νερό,ήξερες πως η ποίησή του δεν θα είχε καλό τέλος.Απογοητευμένη τον άφησες για τον πρώτο άμουσογιο της θάλασσας που έλυσε το σκαρί του για χάρη σουκαι ύψωσε στον ουρανό τα μαύρα πανιάμιας χιλιοειπωμένης ραψωδίας.Έτσι σώθηκες,γιατί μονάχα οι ποιητές έχουν τη δύναμηκαι τη δίψα να ζήσουν στο φεγγάρι.Ένα σύννεφο χωρίς νερό.