Ο λυρισμός, ως γλώσσα του αισθήματος, γίνεται στους Μελικούς πρώτη φορά, η δεσπόζουσα της ποίησης και μέσα από την ποίηση η δεσπόζουσα της πρόσληψης του κόσμου. Ένας λυρισμός που πέφτει κοφτερός μέσα στα πράγματα, ή αναδύεται πηγαίος απ' τα πράγματα.