Το πνεύμα του συγγραφέα, σαν φθινοπωρινός ήλιος, με άσπλαχνη καθαρότητα φωτίζει τις κατεστραμμένες οδούς, τους λοξούς δρόμους, τα στενόχωρα και βρόμικα σπίτια, όπου μέσα τους πνίγονται από πλήξη και ανία μικροί, θλιβεροί άνθρωποι, γεμίζοντάς τα με τα, δίχως νόημα, μισοκοιμισμένα τους τρεξίματα...Πλάι απ' αυτό το πληκτικό πλήθος αδύναμων ανθρώπων πέρασε ένας μεγάλος, πνευματώδης άνθρωπος, με μελαγχολικό χαμόγελο και ειλικρινή φωνή είπε: Ζείτε απαίσια, κύριοι! (Μ. Γκόρκι)