ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΟΥ

Τώρα που όλοι είναι νεκρoί, ήρθε ο καιρός να θυμηθώ. Θέλοντας και μη, είμαι κληρονόμος ενός λαού που σφαγιάστηκε και μιας χώρας που σχεδόν σβήστηκε από τους χάρτες... Το να κληρονομείς μια γενοκτονία – και μάλιστα μια γενοκτονία που δεν είναι αναγνωρισμένη από το τουρκικό κράτος, ούτε είναι γνωστή στον κόσμο – ως μια φρικτή εκκεντρικότητα, σου κάθεται στο λαιμό. Με έπιασε γύρω στα δεκαέξι, να απεχθάνομαι μετά μανίας την ιστορία των μαρτύρων, αυτό τον μαζοχισμό που υπάρχει στους ηττημένους. Γύρισα λοιπόν σελίδα, σπάζοντας κάθε δεσμό με τις ρίζες μου για ένα τέταρτο του αιώνα, για να προσπαθήσω να βιώσω τις ανθρώπινες περιπέτειες.Τη στιγμή που μέτρησα τον χρόνο που πέρασα και που όλοι είναι νεκροί, είναι καιρός να αναπολήσω αυτή την ιστορία και να αποδώσω στους προγόνους αυτό που τους αξίζει.Σήμερα, υποκλίνομαι στην επιθυμία σας να παραμείνετε ζωντανοί και να μείνετε ίδιοι, κάτι που το σέβομαι χωρίς να το συμμερίζομαι. Ο δρόμος που εγώ ακολούθησα ήταν διαφορετικός. Αγωνίστηκα μαζί με λαούς τριών ηπείρων, μοιράστηκα την ύπαρξή τους. Ίσως χάρη σ’ αυτούς να σας κατάλαβα καλύτερα. Επιστρέφετε τώρα για να πάρετε μέσα μου τη θέση σας, ειρηνικά, στις παρυφές των αναμνήσεων. Και έχω τα ίχνη σας στα βήματά μου....