10 ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΝ 6ο ΤΕΥΧΟΣ

Ο µονοπωλιακός έλεγχος του κράτους από τη Δεξιά, διαιώνι-ζόμενος στον χρόνο, δημιουργούσε πλέον, στις αρχές της δε-καετίας του 1960, πρόβληµα πολιτικής επιβίωσης στους κεν-τρώους πολιτικούς (βενιζελογενείς στην πλειονότητά τους).Αυτοί, λοιπόν, αναγκάστηκαν να παραμερίσουν τις ηγετικές φι-λοδοξίες τους και να προχωρήσουν στη δημιουργία ενιαίουπολιτικού φορέα, της ΕΚ. Ενώ, όμως, από την πρώτη στιγμή κα-τεβλήθη προσπάθεια να διασφαλιστεί στο νέο πολιτικό μόρ-φωµα συλλογική διοίκηση και εσωκομµατική ισορροπία, η δυ-ναµική των γεγονότων κατέστησε παντοδύναμο τον επικεφα-λής του, Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά και πόλο εσωκομµατικήςισχύος τον Ανδρέα Παπανδρέου.Ήταν µια εξέλιξη δύσκολα ανεκτή από τους άλλους βαρό-νους της παράταξης.Η αποκληθείσα «Αποστασία» του 1965 εν πολλοίς ήταν ηαντίδραση της παλιάς ηγετικής οµάδας κατά του ηγέτη.Επειδή, όμως, έγινε µε τρόπο και µεθοδεύσεις που δηµι-ούργησαν στην κοινωνία την αίσθηση της προδοσίας, της ου-νωµοσίας και της παράδοσης της παλαιοδηµοκρατικής παρά-τάξης στον ιστορικό της αντίπαλο, δηλαδή το Στέµμα, ηΑποστασία προσέφερε στον Γ. Παπανδρέου δηµοφιλία που ου-δέποτε είχε στο παρελθόν. Ενώ οι αντίπαλοί του τον αντιμετώ-πιζαν πλέον -κυρίως στον βαθµό που υφίστατο την επιρροήτου γιου του… ως επικίνδυνο για το µετεμφυλιακό στάτους κβο.Ουσιαστικά η Ελλάδα χωρίστηκε σε παπανδρε'ι'κούς καιαντιπαπανδρε'ίκούς. Από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλουδεν είχε, ίσως, ένα πρόσωπο σε τέτοιο βαθµό αποτελέσει βά-ση διαιρετικής τομής.